a straight talking intro to PSY DRUGS vormt de leidraad voor al wie zich moet zien te handhaven naast het nog steeds dominante, medisch model waarin psychologische ontregeling wordt afgebeeld als een ziekte, zij het een geestelijke. De houdbaarheid van deze zienswijze stelt Moncrieff ook in dit boek in vraag.
Zo insinueert het begrip ziekte dat het noodzakelijk een biologisch probleem betreft, dat evenwel herstel uit kan sluiten. Het medisch model is in haar reductionistisch denken eerder een beperking dan een facilitator. Weliswaar een facilitator van overmedicamentarisering, een draak van een woord, dat veelal ongelukkige gezichten heeft, want overmedicalisering maakt mensen lam, legt ze plat, en dus niet alleen hun psychose, veelal alles wat tijdens een psychose – in welke vorm dan ook – naar boven komt, verdwijnt niet eens, maar wordt systematisch hardhandig weggedrukt, tot het potje weer eens overkookt. Vergelijk het met de fluitketel op een heet vuur, die stoom af moet voeren, maar waarvan het fluitje systematisch dicht wordt gedraaid, evenwel zonder het vuur af te zetten. Dat is wat men symptoombehandeling noemt, ook al blijft de druk in de fluitketel toenemen. Het stoom-afblazen uitsluitend onmogelijk proberen te maken werkt niet, maar dat is voor de psychiatrie blijkbaar geen evidentie, integendeel. Zo zal men de afkickende heroïne-junk verplichten door te gaan met shotten. Een medicijn als Lithium duurt maar liefts 6 WEKEN voordat het op punt staat, wat impliceert dat de Lithium ontwenning zwaar is. En psychose-herinducerend kan werken. Hervallende psychose door onttrekking van Ap”s, zei het depot over op orale meds, vooralsnog uitsluitend PROBEREN de behandeling stop te zetten zijn niet alleen maten voor niks, want lijden niet zelden tot meer en of bijkomende medicatie, noemt men dus een rebound-psychose. Het woord bestaat ook al weigert de GGZ te erkennen dat de heropflakkering van de onderliggende, niet langer chronisch onderdrukte psychose, eerst en vooral een ontwenningsverschijnsel is.
We stoten op meer beperkingen van het medisch model dan verwacht.
verder reduceert de neuropsychiatrie de psyche tot een stel hersens, isoleert ze zogenaamde patiënten in hun omgeving, en daarin scheert ze nagenoeg iedereen over dezelfde kam. De diagnoses zijn subjectief maar worden objectief afgeschilderd. Wanneer je psychiater het op papier gezet krijgt is het bingo en wel voor de rest van je miserabele leven, en niet eens onafhankelijk van hun service. Dan gaat het goed mis want veelal patiënten zijn dermate geïntoxiceerd dat ze door hun eigen reeds gehavende inschattings-vermogen bedazzled worden, niet zelden gelovend dat ze beter gedrogeerd zijn. Dr Breggin lanceerde hiervoor niet alleen het concept “intoxica agnosia” oftewel medication spellbinding.
Psychiatrische drugs zijn niet het gevolg van de beruchte desallniettemin niet op wetenschap gegronde ‘chemical imbalances’ want ze krijgen het gecrëeerd en geëxcabureerd. “All psychiatric drugs work by disabling the brain” noteerde Breggin in zijn befaamde ‘Psychiatric drug withdrawal”. Als je de focus verlegt van het ziekte-geroriënteerde model naar het medicatie-oriënteerde model, zoals Moncriëf beaamt dus dat het niet langer onaannemelijk is dat schizofrenie geen oorzaak kan zijn maar net gevolg van de fucking behandeling.
“in this book I will challenge the erroneous assumption that underpins the current use of psychiatric drugs: the assumption that drugs reverse an underlying medical disease, i will then present an alternative approach to the use of psychiatric drugs that emphasis the fact they are psychoactive substances that induces some state of detox” as she noted in her book.
